เรือเอกชัยเหินหาว

เป็นเรือประเภทเรือเอกชัยในลำดับชั้นของเรือพระที่นั่งในกระบวนพยุหยาตราชลมารค โดยจะทำหน้าที่เป็นเรือคู่ชักกับเรือเอกชัยหลาวทอง ใช้ชักลากเรือพระที่นั่งสุพรรณหงส์ และเรือพระที่นั่ง ในกรณีที่ฝีพายไม่เพียงพอ

ส่วนหัวเรือเป็นรูปดั้งเชิดสูงงอนขึ้นไป ลงรักและปิดทองลายรดน้ำเขียนรูปเหรา หรือรูปจรเข้ คำว่าเอกชัยเหินหาว มีความหมายว่า "ชัยชนะสูงสุดทะยานสู่ท้องฟ้า"

เดิมนั้นสร้างขึ้นในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช รัชกาลที่ 1 ต่อมาได้รับความเสียหายจากลูกระเบิดในช่วงสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 เมื่อปี พ.ศ.2487 กรมศิลปากรจึงได้ตัดส่วนหัวเรือและท้ายเรือเก็บรักษาไว้ที่พิพิธภัณฑ์

เมื่อปี พ.ศ.2508 กรมอู่ทหารเรือ ได้สร้างตัวเรือขึ้นมาใหม่แล้วใช้ส่วนหัวและท้ายเรือเดิมนำมาประกอบเข้าด้วยกัน แล้วทำการตกแต่งตัวเรือโดยใช้ช่างแกะสลักทำงานประมาณ 14 เดือน ช่างลงรักปิดทองทำงาน 6 เดือน ช่างเขียนลายรดน้ำทำงาน 6 เดือนโดยประมาณ ช่างปิดทองและประดับกระจกทำงานประมาณ 4 เดือน ต่อมาในปี พ.ศ.2524 ได้มีการซ่อมแซมครั้งใหญ่ เพื่อนำไปใช้ในงานสมโภชกรุงรัตนโกสินทร์ 200 ปี ในวันที่ 5 เมษายน พ.ศ.2525 โดยเริ่มดำเนินการซ่อมทำตั้งแต่วันที่ 4 กันยายน พ.ศ.2524 กระทั่งถึงวันที่ 2 มีนาคม พ.ศ.2525 เปลี่ยนไม้ตัวเรือที่ผุพังตามกาลเวลาและชำรุดในบางส่วน ลงรักปิดทองพร้อมทาสีตัวเรือใหม่และส่วนงานอื่น ๆ อีกเล็กน้อย ดำเนินการซ่อมทำโดย บริษัท สหายสันต์ จำกัด

ขนาดของเรือ : มีความยาว 29.76 เมตร กว้าง 2.06 เมตร ลึก 72 เซนติเมตร ส่วนกินน้ำลึก 60 เซนติเมตร มีน้ำหนัก 7.7 ตัน ใช้ฝีพาย 38 นาย นายเรือ 2 นาย นายท้าย 2 นาย คนถือธงท้ายเรือ 1 นาย และพลสัญญาณ 1 นาย